Πλαστική σκλήρυνση του πέους ή νόσος του Peyronie

Τι είναι η νόσος του Peyronie;

Ως νόσος του Peyronie ή πλαστική σκλήρυνση του πέους θεωρείται η εμφάνιση δυσμορφίας στο πέος, με τη μορφή συνήθως της κάμψης αυτού, η οποία οφείλεται στην ανάπτυξη ανώμαλου ινώδους (ουλώδους) ιστού εντός του σώματος του πέους.
Η πλαστική σκλήρυνση του πέους μπορεί αρχικά να είναι επώδυνη αλλά με την πάροδο του χρόνου ο πόνος υποχωρεί.

Ποια είναι τα συμπτώματα της νόσου του Peyronie;

Αρχικά εμφανίζεται πόνος στο πέος ενώ παράλληλα ο ασθενής παρατηρεί κάμψη του πέους κατά την στύση.
Συνήθως ο ασθενής αισθάνεται πόνο κατά την στύση και την σεξουαλική επαφή.
Κατόπιν ο ασθενής παρατηρεί ότι η κάμψη του πέους συνεχίζει να αυξάνει.
Η κάμψη μπορεί να έχει κλίση προς τα πάνω, προς τα κάτω, προς τα πλάγια ή το πέος να εμφανίζεται στριμμένο.
Ο ασθενής ψηλαφά στο πέος του μία σκληρία εξαιτίας της οποίας το πέος μπορεί να πάρει τη μορφή κλεψύδρας.
Κατά την τελική φάση της πλαστικής σκλήρυνσης του πέους ο πόνος υποχωρεί και η κάμψη του πέους σταθεροποιείται.
Όταν τελικά ο πόνος υποχωρήσει τότε ο ασθενής μπορεί να αισθάνεται δυσφορία κατά την προσπάθεια εισαγωγής στον κόλπο, η οποία εμποδίζεται από την έντονη κάμψη του πέους.
Όπως αναφέρθηκε ο ασθενής ψηλαφά την ουλώδη πλάκα στο σώμα του πέους. Η σκληρία την οποία ψηλαφά ο ασθενής οφείλεται στην εναπόθεση αλάτων ασβεστίου στην ουλή.
Οι ασθενείς που πάσχουν από νόσο του Peyronie μπορεί να εμφανίσουν στυτική δυσλειτουργία κυρίως λόγω της προσβολής των λείων μυϊκών ινών του πέους. Οι ασθενείς μπορεί να δυσκολεύονται να προκαλέσουν ή να διατηρήσουν την στύση τους.

Ποιες είναι οι αιτίες της νόσου του Peyronie;

Η αιτία της νόσου του Peyronie είναι άγνωστη.
Η επικρατούσα θεωρία για την ανάπτυξη της νόσου Peyronie αφορά τους επαναλαμβανόμενους μικρούς τραυματισμούς του ινώδους χιτώνα του πέους κατά την σεξουαλική επαφή.
Παράλληλα ασθενείς οι οποίοι έχουν υποστεί κάταγμα του πέους ή κάκωση κατά τη διάρκεια αθλητικής δραστηριότητας μπορεί να εμφανίσουν ανάπτυξη ουλώδους ιστού στο σημείο της κάκωσης.
Οι κακώσεις αυτές πιστεύεται ότι οδηγούν σε αντικατάσταση του φυσιολογικού ελαστικού ινώδη χιτώνα του πέους από ινώδη ιστό (ουλή) ο οποίος δεν μπορεί να εκπτυχθεί κατά την στύση, με αποτέλεσμα να κρατά το πέος σύστοιχα «καθηλωμένο» και να αναπτύσσεται με αυτό τον τρόπο η κάμψη του.
Παράγοντες κινδύνου για ανάπτυξη νόσου του Peyronie περιλαμβάνουν:

Το οικογενειακό ιστορικό νόσου του Peyronie.
Την ύπαρξη νόσου του συνδετικού ιστού όπως η σύσπαση Duputyren που αφορά την ανάπτυξη ουλής στην παλάμη του αρρώστου, η οποία προκαλεί κάμψη των δακτύλων του ασθενούς.
Την ηλικία του ασθενούς. Ηλικία άνω των 50 ετών συνδυάζεται με προοδευτική εκφύλιση των ιστών του πέους που το καθιστά πιο ευάλωτο σε επαναλαμβανόμενες κακώσεις κατά την διάρκεια της ερωτικής επαφής.

Πως γίνεται η διάγνωση της νόσου του Peyronie;

Λήψη ιατρικού ιστορικού.
Λήψη του ιστορικού εμφάνισης της κάμψης.
Λήψη φωτογραφιών από το κάθε πλάι αλλά και από την άνω επιφάνεια του πέους, ενώ αυτό βρίσκεται σε στύση. Τις φωτογραφίες τις βγάζει ο ασθενής μόνος του και ο ιατρός αποκτά την εικόνα της βλάβης.
Κλινική εξέταση του αρρώστου, ψηλάφηση του πέους σε χάλαση, χαρτογράφηση της / των σκληρίας / σκληριών (θέσης, μεγέθους, αριθμού).
Απεικόνιση του πέους με την βοήθεια των υπερήχων.
Το υπερηχογράφημα θα καταδείξει την / τις βλάβη / βλάβες, θα προσδιορίσει την θέση τους, θα μετρήσει το μέγεθος τους και θα ανακαλύψει την εναπόθεση των αλάτων ασβεστίου.
Παράλληλα θα μετρήσει την αιματική ροή εντός του πέους όταν αυτό είναι σε χάλαση αλλά και όταν αυτό είναι σε στύση, η οποία προκαλείται από τον ιατρό με την ενδοπεϊκή έγχυση προσταγλαδίνης Ε1.
Οι τυχόν διαφορές στις μετρήσεις αυτές μπορεί να αποκαλύψουν διαταραχές στην στύση του αρρώστου.

Πως θεραπεύεται η νόσος του Peyronie;

Δεν χρειάζονται όλες οι περιπτώσεις νόσου του Peyronie θεραπεία.
Άνδρες οι οποίοι εμφανίζουν μικρού βαθμού κάμψη, δεν πονούν, και είναι ικανοί προς ερωτική επαφή ικανοποιώντας την ερωτική σύντροφο δεν χρειάζονται θεραπεία.
Θεραπεία απαιτείται όταν η νόσος δυσκολεύει την ερωτική επαφή και προκαλεί δυσφορία τόσο στον άρρωστο όσο και στην σύντροφό του.
Η θεραπεία περιλαμβάνει:

Την μη χειρουργική αντιμετώπιση με την χορήγηση φαρμάκων από του στόματος, την χρήση συσκευών έλξης του πέους και την ένεση ουσιών επί της βλάβης.
Την χειρουργική αντιμετώπιση που περιλαμβάνει την πτύχωση του πέους, την τοποθέτηση μοσχευμάτων και την τοποθέτηση πεϊκών προθέσεων.

Θεραπεία: μη χειρουργική αντιμετώπιση

Φάρμακα από το στόμα

Έχουν χρησιμοποιηθεί πολλών ειδών φάρμακα από του στόματος για την θεραπεία της νόσου του Peyronie (από την βιταμίνη Ε έως τα φάρμακα της ουρικής αρθρίτιδας).
Η αποτελεσματικότητα των φαρμάκων είναι αμφιλεγόμενη.
Φάρμακα που ελαττώνουν την πρόοδο της φλεγμονής όπως η πεντόξυφιλλίνη και οι αναστολείς της 5^α φωσφοδιεστεράσης χρησιμοποιούνται για την μείωση της προόδου της νόσου αλλά δεν επιδρούν σημαντικά στην κάμψη του πέους.

Χρήση συσκευών έλξης του πέους.

Οι συσκευές αυτές χρησιμοποιούνται σε συνδυασμό με την χορήγηση από του στόματος φαρμάκων.
Η συστηματική έλξη του πέους για περίπου 4 ώρες την ημέρα μπορεί να οδηγήσει σε αναδιαμόρφωση του πέους και επανευθυασμό του.

Ένεση ουσιών επί της βλάβης.

Η χρήση ενέσεων επί της βλάβης του ουλώδους ιστού πραγματοποιείται όταν η νόσος του Peyronie έχει σταθεροποιηθεί και έχουν αποτύχει η χρήση φαρμάκων από το στόμα και η έλξη του πέους.
Τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται και μπορεί να αντιμετωπίσουν με επιτυχία την ινώδη πλάκα περιλαμβάνουν την βεραπαμίλη (αναστολέας ασβεστίου), την ιντερφερόνη (ουσία που σταματά την ανάπτυξη ουλής) και την κολλαγενάση (ένζυμο που διαλύει τον ουλώδη ιστό).
Ο ασθενής υποβάλλεται μια φορά την εβδομάδα ή μια φορά κάθε δύο εβδομάδες σε 6-12 ενέσεις.
Χρησιμοποιείται τοπικό αναισθητικό για να μην αισθάνεται πόνο ο ασθενής κατά την ένεση.

Θεραπεία: χειρουργική αντιμετώπιση

Πτύχωση του πέους.

Κατά την πτύχωση του πέους τοποθετούνται ράμματα στον ινώδη χιτώνα, επί της αντίθετης της βλάβης πλευράς, του πέους. Το δέσιμο των ραμμάτων αυτών ευθειάζει το πέος.
Ασθενείς με καλό μήκος πέους, καλή στυτική λειτουργία και μικρή κάμψη είναι οι κατάλληλοι υποψήφιοι για να υποβληθούν στην τεχνική αυτή.
Η πτύχωση του πέους οδηγεί σε μείωση του μήκους του πέους.
Η πτύχωση του πέους δεν προκαλεί στυτική δυσλειτουργία.
Τα ράμματα μπορεί με την πάροδο του χρόνου να αποσυντεθούν ή να σπάσουν και ο ασθενής να χρειαστεί σε 5-10 χρόνια εκ νέου χειρουργείο.

Τοποθέτηση μοσχεύματος

Κατά την τεχνική αυτή η «πλάκα» του ουλώδους ιστού κόβεται ή αφαιρείται ούτως ώστε το πέος να εκπτυχθεί και να ευθυαστεί. Το κενό που δημιουργείται στον ινώδη χιτώνα του πέους καλύπτεται με την τοποθέτηση μοσχεύματος ομόλογου (από τον ίδιο τον άρρωστο π.χ. τον μηρό του) ή συνθετικού.
Η τοποθέτηση του μοσχεύματος οδηγεί στην αύξηση του μήκους του πέους.
Ασθενείς με καλή στυτική λειτουργία και μικρό μήκος πέους είναι οι καλύτεροι υποψήφιοι για την τεχνική αυτή.
Το μειονέκτημα της χρήσης μοσχεύματος είναι ότι ο ασθενής κινδυνεύει να εμφανίσει στυτική δυσλειτουργία μετά από αυτή την επέμβαση.

Τοποθέτηση πεϊκής πρόθεσης

Ασθενείς με νόσο του Peyronie οι οποίοι έχουν ήδη σοβαρού τύπου στυτική δυσλειτουργία είναι οι κατάλληλοι υποψήφιοι για την τοποθέτηση πεϊκής πρόθεσης.
Εάν ο ασθενής έχει δική του ικανή στύση τότε αυτή θα καταστραφεί δια παντός εάν τοποθετηθεί πεϊκό εμφύτευμα.
Η πεϊκή πρόθεση αφορά φουσκωτούς κυλίνδρους ή ημι-ελατά ραβδία που τοποθετούνται εντός των σηραγγωδών σωμάτων του πέους (βλέπε κεφάλαιο στυτικής δυσλειτουργίας).
Παράλληλα με την τοποθέτηση της πεϊκής πρόθεσης αφαιρείται ή τέμνεται η ινώδης πλάκα και το πέος χυτεύεται πάνω από την πρόθεση.

Τι πρέπει να γνωρίζω για την νόσο του Peyronie;

Η νόσο του Peyronie επηρεάζει την ποιότητα ζωής του αρρώστου λόγω του πόνου, όταν η κάμψη είναι τέτοιου βαθμού που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί είσοδος στον κόλπο, ή όταν ο ουλώδης ιστός έχει επηρεάσει την ροή του αίματος στο πέος και έχει αναπτυχθεί στυτική δυσλειτουργία.
Ο ασθενής θα πρέπει να φωτογραφίζει το πέος του σε στύση ούτως ώστε ο γιατρός να έχει την καλύτερη δυνατή εικόνα της κάμψης.
Ο ασθενής ίσως χρειαστεί να αποφύγει τις επαφές κατά την διάρκεια της εξέλιξης της νόσου, που υποδηλώνεται από την ύπαρξη πόνου στην στύση. Με την αποφυγή της επαφής μειώνεται η πιθανότητα νέων μικροτραυματισμών του πέους και εξέλιξης της βλάβης.
Παρόλο που οι μικροτραυματισμοί του πέους κατά την σεξουαλική επαφή θεωρείται η γενεσιουργός αιτία της πλαστικής σκλήρυνσης του πέους ο ασθενής δεν πρέπει να ελαττώσει τον αριθμό των επαφών του ή να απέχει από τις ερωτικές επαφές.
Επίσης οι διάφορες ερωτικές στάσεις (π.χ. με την σύντροφο από «επάνω») δεν συσχετίζονται με την ανάπτυξη νόσου του Peyronie.

ΑΛΛΑ ΑΡΘΡΑ...